Αδερφός Σκοτώνει Αδερφό

Ο καθένας κρύβει μέσα του ένα μικρό φασίστα. Είναι η θέληση για δύναμη και η θέληση για επιβολή. Δύναμη είναι η δυνατότητα που έχει κάποιος να επιβάλλει τις απόψεις του πάνω στον κόσμο, διαμορφώνοντάς τον. Αυτό είναι δύναμη. Όσο μεγαλύτερη δύναμη έχει κάποιος, τόσο περισσότερο, εμφανή ή όχι, εκτείνονται τα αποτελέσματα των ενεργειών του. Οι πράξεις δημιουργούν κάρμα. Μια καλή πράξη σε στέλνει στον παράδεισο, μια κακή στην κόλαση, με την έννοια ότι

"ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΑΡΓΑ Η ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΓΕΥΤΕΙΣ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΣΟΥ"

Ψηφίζεις έναν "κακό" κόμμα. Λες ψέματα. Δέχεσαι τα ψέματα που σου λένε. Βολεύεσαι με τα ψέματα που σου λένε. Πολλές φορές έμεινες αδρανής ενώ είδες μπροστά σου να διαδραματίζεται μια αδικία. Δεν μίλησες. Δεν έδρασες. Ίσως να το μετάνιωσες. Ίσως πάλι να το ξέχασες. Αλλά το κάρμα δεν ξεχνάει καριόλη. Έρχεται την πιο (α)κατάλληλη στιγμή για να ταράξει τα νερά της τιποτένιας σου ύπαρξης. Πως νόμιζες πως όλα θα πήγαιναν καλά, και θα αποσυρόσουν όσο πιο ήσυχα γίνεται στον τάφο σου, έχοντας ζήσει βέβαια μια ζωή που, πώς να στο πω · δεν ήταν άγια. Κι όμως βρέθηκες κυνηγημένος από  ορδές εξοργισμένων ανθρώπων που πνιγμένοι από αδικία πνίγονται στο αιματοκύλισμα. Αδερφός μαχαιρώνει αδερφό.

- Γιατί σκότωσες τον αδερφό σου Άβελ; Μήπως δεν τον αγάπησες αρκετά; Ή μήπως τον αγάπησες πολύ;

- Ήμουνα αθώος πατέρα. Η σκέψη οδηγούσε το μαχαίρι μου σαν αιχμηρή αόρατη λεπίδα, ατσάλινη και κρύα μες το μυαλό μου.

- Και ποιος οδηγούσε τη σκέψη σου;

  

Σιωπή.

Ποιος θα απαντήσει σε αυτή την ερώτηση; Ποιος θα σε σώσει από τις τύψεις; Με αίμα σφράγισες την καταδίκη σου. Έβαψες έναν λευκό κόσμο στο αίμα. Γεννήθηκες σαν αγρίμι – δόντια κοφτερά που σου επιτρέπουν ν’ αρπάζεις την τροφή σου – θα πεθάνεις σαν κάμπια – μαλθακός, ανήμπορος, ελπίζοντας πως θα μετατραπείς με τη φαντασία σου σε πεταλούδα που θα ξεγλιστρήσει μέσα από τις μπάρες του παραθύρου σου. Ελευθερία…

 

Ελευθερία σημαίνει δύναμη. Και δύναμη είναι η δυνατότητα να επιβάλουμε τις απόψεις μας σε έναν κόσμο που αλλάζει. Δύναμη είναι η ικανότητα που έχουμε να χαράσσουμε το πεπρωμένο μας · να χαράσσουμε με νύχια και με δόντια την εικόνα μας πάνω στις ταφόπλακες της μοίρας. Ο εξωτερικός κόσμος περιστρέφεται αεικινήτως στην τροχιά του. Και ποιος σου λέει πως όταν εξαφανιστείς ΕΣΥ όλα θα συνεχίσουν να υπάρχουν; Είναι η λογική μήπως που το λέει; Όπως είδες τους παππούδες σου να εξαφανίζονται μέσα στο χώμα και στη θάλασσα, έτσι και συ μια μέρα θα βρεις το δρόμο για το σπίτι. Ή μήπως είναι η πίστη; Πως οι πράξεις σου θα γίνουν καρπός και τροφή στα χείλια των ανθρώπων, και οι λέξεις που προέφερες θα συζητιούνται ίσως και δυο χιλιετίες μετά από τα στόματά τους. Ποιος θα σε σταματήσει να ζήσεις για πάντα; Ποιος θα σε εμποδίσει να κάνεις αυτόν τον κόσμο όσο όμορφος ήταν όταν ξεκίνησε όλο αυτό;

Βέβαια μπορεί να έμοιαζε αφιλόξενος, και συ να μην καταλάβαινες πολλά, και να βάλθηκες με φωτιά και με τσεκούρι να τον φέρεις στα μέτρα σου. Δεν σου ‘μαθε κανείς πως μέλι τρέχει από τα χέρια του ξυλοκόπου σαν ιδρώσουν – του ανθρώπου που μόχθησε για να εξασφαλίσει την επιβίωση. Και ύστερα γίναμε πολλοί και αυτό απαγορεύτηκε. Όλα τα πράγματα που σε συνδέουν με το παρελθόν σου αργά και σταδιακά απαγορεύτηκαν· οι φόνοι, οι έχθρες, οι πόλεμοι. Τώρα έμεινε πια μια ξέχειλη αγάπη, μια ψεύτικη αποδοχή, και μεγάλα κομμάτια ευθύνης και ενοχής. Είσαι άνθρωπος πια, δεν είσαι ζώο. Η επιβίωση σου είναι ασφυκτικά εξασφαλισμένη. Η μακροζωία σου είναι θέμα επιλογής. Όλα πλέον είναι θέμα επιλογής – ή μήπως ανέκαθεν ήταν – και συ κάνεις τις χειρότερες (έτσι για τη χάρη της επιλογής).

Κάποιοι πάλι πιστεύουν πως δεν υπάρχει επιλογή πλέον. Πως ότι και να κάνουν είναι βαριά καταδικασμένοι σε ένα μόνιμο μαρτύριο. Οι πολιτικοί είναι κλέφτες. Μήπως είμαστε κι εμείς; Οι πολιτικοί είναι ψεύτες. Μήπως δεν είσαι και συ, ένας τίμιος και ειλικρινής κλέφτης και ψεύτης; Ένας που ζει τρεφόμενος από ιδέες, ένας που επέλεξε να μαζί με το μυαλό του να οργωθεί και η ψυχή του από το σύστημα και το αλέτρι της εκπαίδευσής του. Μια αποτελεσματική εκμάθησή του ήτανε και τίποτα άλλο. Ποιος είναι καλός, ποιος είναι κακός. Ποιος αξίζει να πεθάνει. Ποιες είναι οι νόρμες. Τι θα πει να είσαι φυσιολογικός. Τι θα πει να μην είσαι. Κυρίως το δεύτερο. Στο τέλος έμαθες να μην σε νοιάζει. Μπορεί να έμαθες να κρύβεσαι, μπορεί να μην γινότανε διαφορετικά. Μπορεί πάλι να αφομοιώθηκες, και όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που σε έκαναν μοναδικό να αποκόπηκαν, σαν τις αιχμηρές αιχμές κάποιου διαμαντιού, που σμιλεύοντας το φέρνουμε στα μέτρα μας. Γιατί τι έχει μεγαλύτερη αξία αν όχι μια αγνή και ενθουσιώδης καρδιά, έτοιμη να υπηρετήσει την πατρίδα και, ίσως και, κατ επέκταση την κοινωνία;…

(to be continued...)

Άσμα στον Έρωτα

Οι σκέψεις σου σκοτώνουν την ευτυχία
Οι λέξεις μαχαιρώνουν τη σιωπή
και την κάνουν να φαντάζει από Παράδεισος
σε νεκρό ερημότοπο ενοχών
Μόνο εσύ τη γαλήνη μου κρατάς
στην αγκαλιά σου
κάθε έρωτα πνίγουν τα φιλιά σου
τ' αναπάντητα ερωτήματα του μέλλοντος
της Αγάπης μας κοιτάς, και γελάς
εσύ ξέρεις πως την ευτυχία κρατάς
σαν στιγμή τη νιώθεις, δεν μιλάς
Οι λέξεις σκοτώνουν τη σιωπή
μιλάν δίχως αγάπη
μόνες πάνω στο χαρτί
σύμβολα του έρωτα και της μοναξιάς
σαν ερωτική προσευχή που σιγοτραγουδάς
πίσω απ' τα σφιγμένα χείλη σου
ανέβασέ με!
εκεί που κατοικεις και σ' αγαπώ!
εκεί που σε περιμένω αιώνες δυό
για να σου πω ένα μυστικό
εσύ ζεις κι εγώ
τρέφω τις ελπίδες μου μ' αλήθεια και μέλι
όσο να μ' αγαπήσεις θα σ' αγαπώ
μέχρι να γυρίσεις θα ξενυχτώ
σε αμαρτωλά και βρώμικα μονοπάτια
μέχρι να 'ρθεις θα σε καρτερώ
κάθε μέρα πιο πολύ
χωρίς κλάμα, προσπαθώ
και αυτό είναι που μετράει
αυτό είναι που κρατώ!

Κάποτε μου 'στελνες μηνύματα

Κάποτε μου 'στελνες μηνύματα
κάποτε μ' αγαπούσες
σήμερα δε με σκέφτεσαι
σήμερα με μισούσες

Τώρα πια ξημέρωσε
η νύχτα έγινε μέρα
κάθομαι στο μπαλκόνι μου
κι όλο κοιτάω πέρα

Βλέπω ελπίδα και χαρά
το κόσμο μονιασμένο
του μίσους το τσεκούρι μου
το χω βαθιά θαμμένο

Τέλος πλέον του έρωτα
τα άστατα παιχνίδια
δεν βλέπεις πια τι έμεινε;
στάχτες κι αποκαΐδια

Κάποτε αυτά τα λίγα μου
σου άπλωσα στα πόδια
μια κλωτσιά τους έδωσες
τα σκόρπισες στα βόρια

Τώρα πετάν ελεύθερα
στα πέπλα της Αγάπης
πάρε όση δεν σου 'δωσε κανείς
στον γυρισμό, πάρε για να 'χεις!

Ο πόνος μου δώσε ζωή
λόγο να περπατάω
να γιάνω σώμα και ψυχή
μέρα τη νύχτα μελετάω

Αλλά μόνον ο έρωτας
γιατρεύει του θανάτου
τα ψόφια τα τερτίπια του
θε’ να σε βάλουν κάτου

Σ' αυτό τον κόσμο δυστυχώς
ο νικητής βγαίνει πολλά χαμένος
του παιχνιδιού οι κανονισμοί
έχουν γραφτεί με μένος

Πως θα ‘ταν να γινότανε
αυτοί που αγαπούσαν
τους άλλους που δεν ήξεραν
όλους να συγχωρούσαν

Του πόνου κάνω τους λυγμούς
μικρά κοφτά τραγούδια
να τραγουδώ την Άνοιξη
ν' ανθίσουν τα λουλούδια

Τα δάκρια ποτίζουνε
το κόκκινο το χώμα
η θλίψη κάποιων έγινε
το πιο όμορφο χρώμα

Που κάθεται στα μάτια
εκείνων που πονάνε
εκείνων που το φόβο τους
κατάματα κοιτάνε

Τέτοιος ήμουν κι εγώ
τέτοιος πάντα θα είμαι
δοξάζω τώρα το λοιπόν,
τα πάντα, και το είναι!

Απόψε σ' έχω στην αγκαλιά μου

Πως να ξεχάσω άλλωστε
τότε που καθόμασταν πάνω στις αρχαίες πέτρες
δίπλα στο νοτισμένο γρασίδι
και συ πάνω στα γόνατά μου
να μ' ασπάζεσαι γλυκά
μεθυσμένη από μια ανοιξιάτικη μελωδία

Και 'γω να σου υπόσχομαι τον ουρανό με τ' άστρα
αυτά που 'χω δει
κι αυτά που φαντάζομαι
και να 'μαστε ευτυχισμένοι
σ' αυτόν τον παράλογο γάμο
την αναπάντεχη ένωση
σε μια ξένη χώρα
τίποτα να μην θυμίζει οικείο
και όλα να ναι αγαπημένα

Θαρρείς από τόσο παλιά
που αξίζει να ζήσεις για να θυμηθείς
 το ξεχασμένο όνειρο της αγάπης μας
τ' αστέρια που κάποτε θα 'σβήσαν

Αλλά όχι σήμερα, κοίτα!
Απόψε έχει πανσέληνο!
Δες τ' ολόγιομο φεγγάρι
μήπως σου θυμίσει αυτό τίποτα
και τρομάξεις

Αλλά όχι απόψε
Απόψε σ' έχω στην αγκαλιά μου

Νεοευρωπαίοι

Εδώ στο εξωτερικό που βρίσκομαι, καθώς πλησιάζει η περίοδος των διακοπών, όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι μου λένε πως θα πάνε διακοπές Νότια, σε κάποια γειτονική χώρα, όπως στην Βουλγαρία ή την Τουρκία, αλλά ποτέ στην Ελλάδα. Η φυσική τους απάντηση στην φυσική μου ερώτηση είναι: «Γιατί η κατάσταση είναι άσχημη στην Ελλάδα». Σωστό και λάθος. Σωστό μεν, γιατί όντως η κατάσταση είναι τραγική στην Ελλάδα. Λάθος δε, γιατί γνώμη μου είναι, πως αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να επηρεάσει την διαμονή τους σε ένα παραθεριστικό θέρετρο της χώρας μας. Ούτε εμφύλιο έχουμε (ακόμα) ούτε βγήκαν τα μαχαίρια για τους ξένους, αυτούς που φέρνουν λεφτά δηλαδή (για τους άλλους μην σχολιάσω). Θα φάνε το παγωτάκι τους, θα κάνουν την βολτούλα τους δίπλα στη θάλασσα, και ούτε θα νιώσουν πληθωρισμό, κομμένους μισθούς και επιδόματα, κοινωνική ασφάλιση και ομόνοια. Όχι. Ο ταβερνιάρης θα τους χαιρετήσει κανονικότατα, με περισσή καλοσύνη μάλιστα, καθώς δεν θα ναι και τόσο πολλοί που να μην προλαβαίνει να τους εξυπηρετήσει. Και αναρωτιέμαι λοιπόν δικαίως: «Γιατί;»

Μήπως είναι τα Ξένα και τα Εγχώρια Μέσα που δίνουν μια εικόνα κατάρρευσης και κατάλυσης; Μιας εικόνας βρώμικης και άσχημης, θαρρείς βγαλμένη από κάποιο κακό παραμύθι της συνείδησής μας; Μήπως όλο αυτό το μίσος, η διχόνοια και η παράλυση της πρωτύτερης προσωπικότητάς μας ως φιλόξενοι, φιλικοί και πάντα χαρούμενοι γλεντζέδες είναι φτιαχτό; Μήπως κάποιος με το ζόρι προσπαθεί να μας αλλάξει; Να μας κάνει με το στανιό πιο ευρωπαίους, θαρρείς και έτσι θα γίνουμε πιο χαρούμενοι ή πιο καθωσπρέπει;

Τους βλέπω τους καημένους να πηγαίνουν κάθε μέρα στις δουλίτσες τους με το κεφάλι τους σκυφτό, και να χαμογελάνε σε επιφωνήματα χαράς μόνο αν πιούν καμιά μπύρα παραπάνω, στην καλύτερη περίπτωση, ή πάρουν ναρκωτικά, που είναι σαφώς πιο εύκολο να βρεις, καθώς πολλοί δεν θα άντεχαν αλλιώς σε αυτό το κλίμα μιζέριας, χωρίς να νιώσουν μια τεχνητή απελευθέρωση.

Και τώρα τι; Τους αφήνουμε; Και όλα καλά; Και από την χειρότερη κατάσταση ατόμου που θεωρώ πως είναι αυτό που είναι γνωστό ως «Νεοέλληνας» καταλήξουμε να ‘μαστε «Νεοευρωπαίοι»;

Απολυτάρχες

Βλέπω τους πολιτικούς αρχηγούς των μεγάλων κομμάτων να συμπεριφέρονται σαν βεζίρηδες και απολυτάρχες, θαρρείς και η εξουσία που είχανε τόσα χρόνια να κυβερνάνε είναι κληρονομικό τους δικαίωμα και όχι αιρετό τους αξίωμα. Αυτό ακριβώς αποδεικνύουνε με αυτήν την αλαζονική συμπεριφορά τους, που ακόμα και ο πιο αδαής κάτοικος της χώρας κοντεύει να σιχαθεί. Αρένα τους είναι τα τηλεπλατώ των καναλιών που προφανώς και ελέγχουν, δεν νοείται αλλιώς αυτή η συγκάλυψη που τους παρέχουν και τους παρείχαν τόσα χρόνια, δεν πείθουν κανέναν τα ψευτογαυγίσματά τους, στα αφεντικά που τους ταΐζουν, και σαν αντάλλαγμα αυτοί τους καλύπτουν τα νότα. Πόσο καιρό ακόμα καλή νοικοκυρά δεν έχεις το μυαλό να σκεφτείς μόνη σου τι πάει στραβά, και θέλεις κάποιον να σε ταΐζει κουτόχορτο με τη σπάτουλα; Όσο πιο πολύ νομίζεις ότι αγανακτείς, τόσο πιο χαζή γίνεσαι, πιστεύοντας στα παραμύθια και τις ψευτοϊστορίες τους, για χρέη που υπήρχαν και διογκώθηκαν σαν τις κοιλιές και τα προγούλια τους, σαν τις ψευτιές τους που έχουν σκεπάσει κάθε αλήθεια που ποτέ υπήρξε.

Και ύστερα είναι και οι άλλοι οι ψευτοφασίστες της κακιάς ώρας, οι απόλυτοι καραγκιόζηδες τους εθνισμού μας – σαν να μην μας έφταναν αυτοί που είναι πάνω, μασκαρεμένοι με προσωπεία εθνοπατέρων. Δημιούργημα της άρρωστης φαντασίας τους είναι, με τα κανάλια τους και την άγνοια που σπέρνουν ˙ τους έβαλαν με το ζόρι στην βουλή και μετά προσποιούνται πως δεν γνωρίζονται και κάνουν και τους μαλωμένους. Μα αν νομίζουν πως θα με φοβίσουν, θαρρείς και είμαι κάνας φλωράκος χαφιές ρεπόρτερ του τηλεζάπινγκ, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Όχι, κύριοι. Αυτός ο τόπος έζησε αρκετή έχθρα και μίσος, μα όταν έφτασε η στιγμή, ο Έλληνας δεν φοβήθηκε το Θάνατο για την Ελευθερία – γι αυτό είμαστε ακόμη εδώ, να μιλάμε αυτή την τιμημένη γλώσσα, έστω και μόνο για να συλλαβίζουμε ή να καταριόμαστε ο ένας τον άλλο. Αρκετό σκοτάδι και διχόνοια, αλλά από τις φοβέρες σας δεν σκαμπάζουμε – οι παππούδες μας έχουν ακόμα τις καραμπίνες τους στο πατάρι, μην μας αναγκάσετε να τις κατεβάσουμε.

Ούτε τα όπλα είναι η λύση, ο κύκλος του αίματος τελειωμό δεν έχει. Τα κεφάλια των αρχηγών είναι σαν την Λερναία Ύδρα, ένα κόβεις δέκα πετάγονται. Λύση είναι η κατανόηση και η αφύπνιση, όλο το σύστημα τους που είναι εκεί να μας φοβίζει δεν είναι παρά ένα μεγάλο φιδάκι, αν αντί για την ουρά αρχίσουμε να πιέζουμε το κεφάλι, τότε θα αρχίσουν να σέρνονται για να ξεφύγουν, αλλά χωρίς εμάς δεν έχουν πόδια – δεν έχουν τίποτα. Μας υποσχέθηκαν πλούτη και παλάτια, θαρρείς και θα αποκαταστήσουμε ποτέ την δόξα των προγόνων μας κερδίζοντας το παιχνίδι που στήσαμε στο ίδιο μας το σπίτι, ολυμπιακοί αγώνες που μόνο την ομόνοια, την ισότητα και τον οικουμενισμό δεν προάγουν, ο καθένας να προσεύχεται για την χωρούλα του θαρρείς και ο κόσμος θα γίνει πιο όμορφο μέρος αν πάρουμε μια πλάκα χρυσού, ή θα αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι δεν είμαστε τελείως για φτύσιμο.

Και μετά ο έλληνας τρέχει να μαζέψει τα σπασμένα πιάτα, αυτά από το γλέντι που τον καλέσανε για να του πούνε: «Μεγάλε, ωραία φάγαμε, αλλά από δω και πέρα, εσύ πληρώνεις.» Βρε αϊ σικτίρ! Εύχομαι οι εκλογές να μην είναι στημένες, και θέλω να σας δω πως θα μπείτε στη βουλή! Αμάν κάναμε να σας βγάλουμε – με το ζόρι πιέζεστε αλλά όχι και τόσο, εσείς αράζετε στις βιλάρες σας και βλέπετε στην καλωδιακή, τους στρατούς σας από ημι-αποχαυνωμένους φανατικούς, να κραδαίνουν τα καλογυαλισμένα όπλα που αγοράζετε με το μόχθο μας, να μας μαστιγώνουν από πάνω.

Αλλά ξέρω τι χρειάζεται αυτός ο τόπος. Χρειάζεται να δώσουμε ένα μάθημα ιστορίας για άλλη μια φορά, στους βαθιά νυχτωμένους ευρωπαίους και υπερατλαντικούς φίλους μας, που και αυτοί κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου με τα δικά τους τρίλεξα κανάλια. Η ιστορία επαναλαμβάνεται: ή θέλετε εθνοσωτήρα να σας τραβήξει από τα σκατά δίνοντάς σας ελπίδα, ή θέλετε αληθινή, αφυπνιστική δημοκρατία, που δεν την αξίζετε έτσι όπως είστε, αλλά τα παιδιά σας την δικαιούνται στο όνομα των προγόνων μας.

Στιγμές - Στιγμές

Στιγμές - στιγμές κάθομαι ανήμερος
Κοιτώντας το θεριό μου
Μήπως μου φαίνεται βαρύ
Της μοναξιάς το πέτρινο τείχος

Και λησμόνησα να γυρίσω
Σε εκείνα τα φευγάτα μέρη
Κοιτώντας την σκιά μου
Βαδίζω στην Ισημερία.

Είπα να ρήξω κάτω
Κι όλο κοιτάω πίσω
Στο μελλοντικό μου ακρωτήρι
Όλο και πιό μακριά
Ο άνεμος με φέρνει

Χάνω την πίστη στον γνωστό μου εαυτό
Eύθραυστο αναστεναγμό
Τι και αν έχω κάνει σκέψεις
Ακόμα ταξιδεύω
Μαζί με την ακτή
Πηγαίνουν τα όνειρα μου

Συννέφιασε παντού
Βρίσκω τον Νταλκά μου

Αφήνει πίσω του μια γραμμή

Η αγάπη είναι αγάπη και αν ένα πράγμα έμαθα,

το να αγαπάς είναι κάτι σαν σκόνη.

Είναι εκεί

το θες

είτε όχι,

δεν έχει χρησιμότητα

καμιά.

Μόνο που φορές-φορές δύσπνοια σου φέρνει

Και βήχεις

Και έβηξες

Απεγνωσμένα τα σημάδια της μια μέρα έψαχνες να βρεις,

πέρα από αυτά που έχει αφήσει στην ψυχή σου

και δεν την βλέπεις

δεν είδες τίποτα

Μα άσε τον χρόνο επιτέλους να κυλήσει

μια μέρα θα την καταλάβεις μου είπες

Τώρα κοιτώ το σκονισμένο έπιπλο της τηλεόρασης

Μπορώ να περάσω το δάχτυλό μου από πάνω.

Αφήνει πίσω του μια γραμμή

Δεν καταλαβαίνεις τι αξίζεις

Πιστεύω πως ένας από τους λόγους που το κράτος μας είναι σκατά, είναι ο εξής. Δεν καταλαβαίνεις τι αξίζεις. Δεν έχεις μάθει να πιστεύεις στην αξία σου. Θεωρείς μεν ότι αξίζεις παραπάνω από αυτά που σου δίνουν, αλλά δεν το πιστεύεις ολόκαρδα. Κατά μια έννοια θεωρείς ότι είσαι άξιος της μοίρας σου, πως είσαι ο κύριος υπαίτιος της σκατένιας κατάστασης της χώρας μας. Και όσο και αν αυτό είναι σωστό εν μέρει, για τις προηγούμενες γενιές κυρίως, νομίζω πως δεν είναι αποδεκτό για έναν νέο, ευτυχώς.

Πιστεύω πως είναι διαφορετικό πράγμα να είσαι ευτυχισμένος με αυτά τα λίγα που σου δίνονται και επειδή έχει καλό καιρό, να σαι ολιγαρκής δηλαδή, και διαφορετικό πράγμα να ονειρεύεσαι ένα καλύτερο αύριο και να πιστεύεις ότι το όνειρο σου, όχι μόνο είναι ρεαλιστικό, αλλά και θα ‘πρεπε να ναι αυτοεπιβαλλόμενο, γιατί αλλιώς είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Εγώ βλέπω τι αξίζει ο κόσμος. Βλέπω τι αξίζεις. Βλέπω ανθρώπους μεροκαματιάρηδες, βλέπω επιχειρηματίες μες το άγχος, βλέπω μετανάστες, να δουλεύουνε, να μοχθούνε, να είναι εργατικοί και σαν ανταπόδοση το κράτος να τους σερβίρει ένα πιάτο σκατά και να λένε και ‘ευχαριστώ τον θεό γι αυτό’. Είμαι σίγουρος ότι η εκκλησία θα είναι περήφανη γι αυτό το τελευταίο. Εγώ δεν είμαι όμως.

Μετά βλέπω να μαλώνουμε μεταξύ μας για το ποιος είναι πιο βολεμένος και ποιος θα ‘πρεπε να ναι περισσότερο, σαν μπάσταρδες γάτες, που βγάζουμε τα νύχια μας για το ψαροκόκαλο που μας πέταξε ένας χοντρός πολιτικός στην ταβέρνα. Τον βλέπουμε να σκίζει το κρέας με τα δόντια του και μείς καθόμαστε.

Είναι θράσος που βγαίνουν, όχι στους δρόμους, έχω την αίσθηση ότι δεν βγαίνουν πια στους δρόμους, αλλά στην τηλεόραση. Είναι θράσος που μετά απ’ όλα αυτά ζητάνε την ψήφο μας οι ίδιοι άνθρωποι, που αποδείχτηκε πως την άξιζαν λιγότερο από τον οποιοδήποτε. Αλλά φαίνεται πως είμαστε δεδομένοι, Η ψήφος μας είναι δεδομένη. Σαν πατσαβούρα γκόμενα που γυρνάμε σε αυτόν που μας κακομεταχειρίζεται και μας γαμάει.

Υ.Γ. : Το παρόν κείμενο γράφτηκε αρκετούς μήνες πρίν. Δυστυχώς όμως κάποια πράγματα δεν παύουν ποτέ να είναι επίκαιρα...

γιατί οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε αυτοκίνητα

Και αναρωτήθηκα σήμερα γιατί οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε αυτοκίνητα. Γιατί όλη αυτή η βαβούρα των θορύβων και των κινδύνων για τους εαυτούς μας, τόσο έμμεσα λόγω της αδιαμφισβήτητης επιβάρυνσης που προκαλούν στο περιβάλλον, όσο και άμεσα λόγω του γεγονότος ότι είναι αντικείμενα που κινούνται με φονική ταχύτητα σε απόσταση αναπνοής όταν κάνουμε ποδήλατο η όταν περπατάμε. Δεν ήταν δύσκολο να καταλήξω σε πολύ άσχημα συμπεράσματα για την κοινωνία μας δυστυχώς. Και τα συμπεράσματα έχουν ως εξής.

Πρώτον. Ο άνθρωπος πηγαίνει κάπου με τ’ αμάξι επειδή μετακινείται με τον ελάχιστο δυνατό κόπο σε σχέση με την μετακίνηση με οποιοδήποτε άλλο μέσο η συνδυασμό μέσων (στην ελλάδα τουλάχιστον). Έτσι θεωρητικά διευκολύνεται με το να αυξάνει τη δυνατότητα του να μετακινηθεί εύκολα σε αξιόλογες αποστάσεις επιτρέποντας του να έχει ένα πιο ποιοτικό εύρος διασκέδασης. Η μήπως υπάρχουν πιο αποδοτικά και συγχρόνως λιγότερο βλαβεροί τρόποι μετακίνησης? Το ποδήλατο για παράδειγμα, σε μετακινεί σε μεγάλες αποστάσεις με κάποιο μυϊκό κόπο ίσως, αλλά σίγουρα είναι πιο φιλικό προς την ζωή, με το να μην ρυπαίνει και να ηχορυπαίνει.

Θέλω να πιστεύω ότι κανένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να ενοχλείται με το να περιπατάει ή να ποδηλατεί (αν και για να πω την αλήθεια αμφιβάλω γι αυτό). To θέμα είναι γιατί να έχουμε γίνει τέτοια πλάσματα οκνηρίας? Γιατί θέλουμε η τεχνολογία να είναι σύμμαχος του κακού μας εαυτού? Αυτού που βαριέται? Γιατί πιστεύουμε πως η τεχνολογία μπορεί να εξαλείψει τα προβλήματα που δημιουργεί ο κυρίαρχος σύγχρονος τρόπος διαβίωσης? Τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η ίδια δηλαδή? Μήπως είναι σαν να προσπαθούμε να πιστέψουμε ότι ο θεός μπορεί να φτιάξει μια πέτρα τόσο μεγάλη που να μην μπορεί να την σηκώσει?

Οι επιστήμονες το ξέρουν. Η δράση φέρνει και αντίδραση. Και με το να δρούμε ανεύθυνα και παράλογα απέναντι στον πλανήτη που λέγεται γη και ό,τι αυτός περιέχει επάνω του, με υποχείριο μας την τεχνολογία και πρόφαση την ευκολία μας, με τις λογικές που μας άφησε ο καπιταλισμός και η βιομηχανική επανάσταση, δεν μπορεί να μην περιμένουμε ότι θα πάρουμε κάτι αρνητικό ως αντίκτυπο. Και αυτά τα αναρωτιέται κάποιος που θα κληθεί μια μέρα να υπηρετήσει την τεχνολογία. Αυτό θα έπρεπε να το κάνει ο καθένας μας τουλάχιστον. Να μην παίρνουμε τα δεδομένα που μας προσφέρει η τηλεόραση αμάσητα (που γι αυτό θα μιλήσω σε άλλο άρθρο) και τις οπτικές γωνίες των γραβατωμένων, αλλά να προσπαθήσουμε να κρίνουμε από μια εξωτερική γωνία τον τρόπο ζωής μας. Να σκεπτόμαστε γιατί κάνουμε το κάθε τι και να προσπαθούμε να επιλέγουμε, παρά να βασιζόμαστε στις συνήθειες και τον εγκεφαλικό λήθαργο που κάποιοι έχουν ιδρώσει να μας περάσουν (δεν ξέρω ποιοι δεν λέμε ονόματα) και κάποιοι (εδώ λέμε! εκπαιδευτικό σύστημα) έχουν αποτύχει οικτρά να μας απελευθερώσουν από αυτό, και αντί αυτού μας υποδουλώνουν περεταίρω σε αυτό το νοητικό νανούρισμα και στα ψεύτικα ένστικτα μας. Η μήπως είναι τόσο δύσκολο αυτό να γίνει? Μήπως στην τελική αρκούμαστε σε αυτή τη ζωή που έχουμε, στα προβλήματα που μας βαραίνουν (περιβάλλον, μοναξιά κτλ) και είμαστε απρόθυμοι να δράσουμε?...
Και αν φοβόμαστε να πάρουμε το ποδήλατο μας δεν το βρίσκω παράλογο. Με όλη αυτή την επικινδυνότητα… Αλλά το να αφήνουμε την κατάσταση μας σε ξένα χέρια και να πιστεύουμε ότι κάποιος άλλος (πχ κράτος) θα μας βοηθήσει να αλλάξουμε, νομίζω πως πλέον θεωρείται αμέλεια… Εμείς δεν φέραμε τα αυτοκίνητα στην πόλη? Εμείς πρέπει να τα διώξουμε…




Υ.Γ. …Δυσκολεύτηκα πολύ να χρησιμοποιώ πληθυντικό και να συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου μέσα στο «εμείς» αντί να λέω «εσείς» ή «αυτοί», γιατί εγώ, έχω κάνει τις επιλογές μου, και κάθε μέρα διορθώνω συνέχεια πράγματα που υποπίπτουν στην αντίληψη μου… Παρακαλώ… Βοήθεια… Χρειάζομαι ελπίδα….. Ότι κάποιος είναι μαζί μου σε αυτό…

...

Σκέψου μια φορά
Εκεί που περιμένεις σιωπηλός το λεωφορείο
Εκεί που βλέπεις τα σκουπίδια που ‘μειναν απ’ τα νερά της βροχής,
Στην άκρη του δρόμου,
Και νιώθεις μια οικειότητα,
Μια ομοιότητα
Σου θυμίζουν κάτι από σένα,
Από τη ζωή σου
Από τη ζωή που ονειρεύτηκες
Και δεν είχες ποτέ
Σκέψου να ‘σπαγες τη σιωπή σου
Σκέψου τι θα ‘λεγες , τι θα φώναζες
Αν θα ‘κλαιγες
Ή θα γελούσες
Αν ήσουν θυμωμένος
Αν έμεινες απαθής
Κι αν αυτός που έκλαιγε ήταν ο διπλανός σου?
Θα ‘δινες δεκάρα?
Θα στεναχωριόσουν να τον βλέπεις να σέρνεται,
Να παίρνει ναρκωτικά
Να κουράζεται κουβαλώντας το καροτσάκι της λαϊκής
Να ντύνεται με πορφυρούς χιτώνες
Δεν θέλεις να τον χαστουκίσεις?
Δεν θέλεις να τον βοηθήσεις?
Τότε σκέψου μια φορά
Εκεί που βλέπεις μια σειρά
Σκέψου

..

Οι δαίμονες.
Σε κοιτάνε.
Σε τρώνε με τις πεινασμένες τσέπες που έχουν για στόματα.
Σου λένε πως ο θεός είναι ένας.
Οι τούρκοι είναι κακοί.
Σου μαθαίνουν πώς ν’ αγαπήσεις μια τηλεόραση
Και από αντίδραση εθίστηκες στο pc

Βάζουν λέξεις στο στόμα σου
Σου υποδεικνύουν πώς να εκφράσεις
Την αγάπη.

Και αν δεν είναι η κοινωνία μια άκαρδη τσούλα,
που δεν την νοιάζει ν’ αγαπήσεις
Μόνο να επιβιώσει την νοιάζει.
Να μεγαλώσει από τα αποφάγια της ψυχής,
που σου έχει αφήσει.

Μα εγώ θα το πάρω αυτό το αποφάγι.
Αυτό το ξεροκόμματο.
Και όπως ο θεός έκανε την σκόνη αγάπη,
έτσι κι εγώ θα κάνω την ψυχή μας,
την δικιά σου και την δικιά μου,
ένα όμορφο περιβόλι,
ψυχεδελικών ιδεών
και όμορφων πλασμάτων.
Αυτό δεν έκανε και ο θεός;
Θέλω να υποστηρίξω την άποψη ότι, μερικές από τις μέρες εκείνες,
ήταν ψηλά από μαριχουάνα.
Εξ’ ου και η έκφραση: «ο θεός βρίσκεται ψηλά»
Τις μέρες που έκανε τις καμηλοπαρδάλεις, ας πούμε.
Άλλες μέρες πάλι,
θα πρέπει να είχε πολύ μελαγχολική διάθεση,
από κείνη την όμορφη μελαγχολία, που καμιά
φορά σε κάνει να δακρύζεις.
Και καμιά φορά να χαμογελάς.
Τότε έφτιαξε τα γυμνά βουνά
για να κάθεται εκεί πάνω,
τα σύννεφα να χαζεύει.
Τα δάση για να ξεχνιέται
περιπλανώμενος σε ειρηνικές σκέψεις
Και τέλος έφτιαξε τη θάλασσα.
Την θάλασσα δεν ήξερε γιατί την έφτιαξε.
Ήταν μια στιγμή που ένιωθε
Ένα κενό.

Και το γέμισε με θάλασσα.

Με θάλασσα γαλάζια, με θάλασσα
μπλε σαν το δάκρυ
Με θάλασσα με κύματα σαν τα χάδια της μητέρας
Με κύματα σαν τα χαστούκια του πατέρα.
Και εκεί στη μέση έριξε τον τόπο μου.
Θα μπορούσε να ‘ταν η ελλάδα
Θα μπορούσε να ‘ταν κάτι άλλο.

Σημασία έχει ότι τον καταστρέφεις.
Τα χέρια σου είναι βαμμένα,
με αίμα κομμένων λουλουδιών,
ποτέ δεν προσφέρθηκαν σε κάποια κοπέλα,
ούτε μαράθηκαν, όταν για μια στιγμή,
μοναχά για μια στιγμή
Ορκίζομαι ότι έπιασα την άνοιξη
Και την έβαλα στα μαλλιά σου.

.

Μου λένε ότι η Ελλάδα δεν έχει χρήματα και να χαιρετήσω τις λιγοστές απολαβές που ήξερα.

Κανείς δεν μου είπε να αλλάξω.

Άκουσα πολλές απόψεις για το τι έφταιξε. Άλλες σωστά υποστηριγμένες με επιχειρήματα και αναλυμένες με οικονομικούς όρους.

Αλλά και αυτές έβλεπαν το αποτέλεσμα και όχι την αιτία.

Γιατί η αιτία Έλληνα είναι η εξής, και την ξέρεις καλά. Ντρέπομαι που στο λέω αλλά εσύ φταις.

Μόνο ένα καλό άρθρο διάβασα και ήταν γραμμένο από ένα απλό πολίτη φυσικά. Σιγά μην έγραφε χρήσιμο κοινωνικά άρθρο κανένας από τους προαγωγούς της απάθειας σου, της διαστρέβλωσης των προβλημάτων και παραπλάνησης των ενστίκτων σου. Να σου πω την αλήθεια δεν διαβάζω. Κάνω αυτό που κάνεις και συ. Πηγαίνω στο διπλανό δωμάτιο και Την ανοίγω. Και εκεί, ανάμεσα στα βρώμικα, σιχαμένα είδωλά σου, στα αγαπημένα σου χαμόγελα και στα αγαθά που τόσο ποθείς, βλέπω τους Υποκριτές. Με κοιτάνε στα μάτια. Μου ρίχνουνε βαρύγδουπες λέξεις, έξυπνους τίτλους και ανατριχιαστικές εικόνες. Μου λένε τι να σκεφτώ. Ποιος έχει Δίκιο και Άδικο. Θέλουνε να ανησυχήσω. Τουλάχιστον έτσι νομίζω. Αυτοί δείχνουν ανήσυχοι πάντως. Και έτσι θα σκεφτώ κάτι, θα ξεφυσήξω και θα αντικαταστήσω αυτές τις εικόνες με άλλες πιο ευχάριστες. Θα δω ανθρώπους να μονομαχούν για μία μπάλα για την τέρψη μου και μόνο. Θα δω κορίτσια που μόλις ενηλικιώθηκαν να λικνίζουν τα κορμιά τους, σαν μοντέρνες αστικές σκλάβες, δέσμιες των ίδιων τους των υλικών πόθων.

Και μετά θα συναντήσω τους φίλους μου. Είναι στο δίπλα δωμάτιο όλοι. Μέσα σε κουτάκια και παραθυράκια. Ανάμεσα σε φωτογραφίες, σε σχόλια και δημοσιεύσεις, κάπου εκεί βρίσκονται οι ψυχές τους. Φυλακισμένες στην ματαιότητα της ίδιας εικονικής ύπαρξης που μετέτρεψε τα δέντρα σε δρόμους και τα σκυλιά σε αυτοκίνητα. Ρουφάω την τελευταία μου τζούρα, το μόνο πράγμα πιο μαύρο και βρώμικο από τον αέρα έξω από το παράθυρο μου. Δεν θυμάμαι. Μπορεί και να έχω βάλει κάτι σε αυτό το τσιγάρο. Κάτι να με ναρκώσει λίγο παραπάνω, σαν να μην μου φτάνει η βαβούρα που έρχεται στα αυτιά μου από κάποιον που βιάζεται να πάει κάπου με τον μόνο τρόπο που ξέρει, μόνος του σε ένα κατασκεύασμα με τέσσερεις ρόδες, φτιαγμένο να το μοιράζεται με τέσσερεις ανθρώπους. Αλλά είναι μόνος του. Όλοι μόνοι τους είναι.

Θα συρθώ στο κρεβάτι και θα κοιμηθώ. Τι και αν μετατράπηκαν όλα σε μία αβάστακτη ματαιότητα και σε ένα θλιμμένο βλέμμα.

Έχω την δύναμη να χαμογελάσω.

Και μες τον ύπνο μου θα χαμογελάσω.

Και θα στείλω τους δαίμονες στην κόλαση απ’ όπου ήρθαν.

Όχι σε αυτήν με τις φωτιές.

Σε αυτήν με τα μεγάλα μάρμαρα και τα 300 κελιά.

Και θα ξυπνήσω ελεύθερος πια από τους φόβους μου και την μικροπρέπεια μου.

Δεν θα με νοιάζει να γίνω αφεντικό.

Να έχω σπόρ αμάξι και μια ξανθιά να γαμώ.

Και όποιος μου πει να κλέψω θα πιάσω το χέρι του και θα το σπάσω.

Και όποιος με κορνάρει που πάω με το ποδήλατο θα του χαμογελάσω. Γιατί αυτός θα κλαίει στο μποτιλιάρισμα. Και αν ένας έμπορος δεν πληρώσει το δικό του τίμημα στο κράτος, θα τον φτύσω στη μούρη και θα τον πω ξεφτιλισμένο. Και θα χαζεύω τα δέντρα, και τα πουλιά που κελαηδάνε και αυτά που πετάνε πάνω από τη θάλασσα. Αυτά αγαπάω πιο πολύ.

Αυτά που πάνε κατευθείαν για τον ήλιο.

Όχι μόνο γιατί νομίζουν ότι μια μέρα θα τον φτάσουν.

Αλλά γιατί μου θυμίζουν, πως τον ήλιο, την θάλασσα και τον αέρα

δεν μπορεί να μου τον πάρει κανείς.