...

Σκέψου μια φορά
Εκεί που περιμένεις σιωπηλός το λεωφορείο
Εκεί που βλέπεις τα σκουπίδια που ‘μειναν απ’ τα νερά της βροχής,
Στην άκρη του δρόμου,
Και νιώθεις μια οικειότητα,
Μια ομοιότητα
Σου θυμίζουν κάτι από σένα,
Από τη ζωή σου
Από τη ζωή που ονειρεύτηκες
Και δεν είχες ποτέ
Σκέψου να ‘σπαγες τη σιωπή σου
Σκέψου τι θα ‘λεγες , τι θα φώναζες
Αν θα ‘κλαιγες
Ή θα γελούσες
Αν ήσουν θυμωμένος
Αν έμεινες απαθής
Κι αν αυτός που έκλαιγε ήταν ο διπλανός σου?
Θα ‘δινες δεκάρα?
Θα στεναχωριόσουν να τον βλέπεις να σέρνεται,
Να παίρνει ναρκωτικά
Να κουράζεται κουβαλώντας το καροτσάκι της λαϊκής
Να ντύνεται με πορφυρούς χιτώνες
Δεν θέλεις να τον χαστουκίσεις?
Δεν θέλεις να τον βοηθήσεις?
Τότε σκέψου μια φορά
Εκεί που βλέπεις μια σειρά
Σκέψου