Κάποτε μου 'στελνες μηνύματα

Κάποτε μου 'στελνες μηνύματα
κάποτε μ' αγαπούσες
σήμερα δε με σκέφτεσαι
σήμερα με μισούσες

Τώρα πια ξημέρωσε
η νύχτα έγινε μέρα
κάθομαι στο μπαλκόνι μου
κι όλο κοιτάω πέρα

Βλέπω ελπίδα και χαρά
το κόσμο μονιασμένο
του μίσους το τσεκούρι μου
το χω βαθιά θαμμένο

Τέλος πλέον του έρωτα
τα άστατα παιχνίδια
δεν βλέπεις πια τι έμεινε;
στάχτες κι αποκαΐδια

Κάποτε αυτά τα λίγα μου
σου άπλωσα στα πόδια
μια κλωτσιά τους έδωσες
τα σκόρπισες στα βόρια

Τώρα πετάν ελεύθερα
στα πέπλα της Αγάπης
πάρε όση δεν σου 'δωσε κανείς
στον γυρισμό, πάρε για να 'χεις!

Ο πόνος μου δώσε ζωή
λόγο να περπατάω
να γιάνω σώμα και ψυχή
μέρα τη νύχτα μελετάω

Αλλά μόνον ο έρωτας
γιατρεύει του θανάτου
τα ψόφια τα τερτίπια του
θε’ να σε βάλουν κάτου

Σ' αυτό τον κόσμο δυστυχώς
ο νικητής βγαίνει πολλά χαμένος
του παιχνιδιού οι κανονισμοί
έχουν γραφτεί με μένος

Πως θα ‘ταν να γινότανε
αυτοί που αγαπούσαν
τους άλλους που δεν ήξεραν
όλους να συγχωρούσαν

Του πόνου κάνω τους λυγμούς
μικρά κοφτά τραγούδια
να τραγουδώ την Άνοιξη
ν' ανθίσουν τα λουλούδια

Τα δάκρια ποτίζουνε
το κόκκινο το χώμα
η θλίψη κάποιων έγινε
το πιο όμορφο χρώμα

Που κάθεται στα μάτια
εκείνων που πονάνε
εκείνων που το φόβο τους
κατάματα κοιτάνε

Τέτοιος ήμουν κι εγώ
τέτοιος πάντα θα είμαι
δοξάζω τώρα το λοιπόν,
τα πάντα, και το είναι!