Ο καθένας κρύβει
μέσα του ένα μικρό φασίστα. Είναι η θέληση για δύναμη και η θέληση για επιβολή.
Δύναμη είναι η δυνατότητα που έχει κάποιος να επιβάλλει τις απόψεις του πάνω
στον κόσμο, διαμορφώνοντάς τον. Αυτό είναι δύναμη. Όσο μεγαλύτερη δύναμη έχει
κάποιος, τόσο περισσότερο, εμφανή ή όχι, εκτείνονται τα αποτελέσματα των
ενεργειών του. Οι πράξεις δημιουργούν κάρμα. Μια καλή πράξη σε στέλνει στον
παράδεισο, μια κακή στην κόλαση, με την έννοια ότι
"ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΑΡΓΑ Η ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΓΕΥΤΕΙΣ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΣΟΥ"
Ψηφίζεις έναν
"κακό" κόμμα. Λες ψέματα. Δέχεσαι τα ψέματα που σου λένε. Βολεύεσαι
με τα ψέματα που σου λένε. Πολλές φορές έμεινες αδρανής ενώ είδες μπροστά σου
να διαδραματίζεται μια αδικία. Δεν μίλησες. Δεν έδρασες. Ίσως να το μετάνιωσες.
Ίσως πάλι να το ξέχασες. Αλλά το κάρμα δεν ξεχνάει καριόλη. Έρχεται την πιο
(α)κατάλληλη στιγμή για να ταράξει τα νερά της τιποτένιας σου ύπαρξης. Πως
νόμιζες πως όλα θα πήγαιναν καλά, και θα αποσυρόσουν όσο πιο ήσυχα γίνεται στον
τάφο σου, έχοντας ζήσει βέβαια μια ζωή που, πώς να στο πω · δεν ήταν άγια. Κι όμως βρέθηκες
κυνηγημένος από ορδές εξοργισμένων
ανθρώπων που πνιγμένοι από αδικία πνίγονται στο αιματοκύλισμα. Αδερφός
μαχαιρώνει αδερφό.
- Γιατί σκότωσες
τον αδερφό σου Άβελ; Μήπως δεν τον αγάπησες αρκετά; Ή μήπως τον αγάπησες πολύ;
- Ήμουνα αθώος
πατέρα. Η σκέψη οδηγούσε το μαχαίρι μου σαν αιχμηρή αόρατη λεπίδα, ατσάλινη και κρύα μες το μυαλό μου.
- Και ποιος
οδηγούσε τη σκέψη σου;
Σιωπή.
Ποιος θα απαντήσει σε αυτή την ερώτηση; Ποιος θα σε σώσει από τις τύψεις; Με
αίμα σφράγισες την καταδίκη σου. Έβαψες έναν λευκό κόσμο στο αίμα. Γεννήθηκες
σαν αγρίμι – δόντια κοφτερά που σου επιτρέπουν ν’ αρπάζεις την τροφή σου – θα πεθάνεις
σαν κάμπια – μαλθακός, ανήμπορος, ελπίζοντας πως θα μετατραπείς με τη φαντασία
σου σε πεταλούδα που θα ξεγλιστρήσει μέσα από τις μπάρες του παραθύρου σου.
Ελευθερία…
Ελευθερία
σημαίνει δύναμη. Και δύναμη είναι η δυνατότητα να επιβάλουμε τις απόψεις μας σε
έναν κόσμο που αλλάζει. Δύναμη είναι η ικανότητα που έχουμε να χαράσσουμε το
πεπρωμένο μας · να χαράσσουμε
με νύχια και με δόντια την εικόνα μας πάνω στις ταφόπλακες της μοίρας. Ο
εξωτερικός κόσμος περιστρέφεται αεικινήτως στην τροχιά του. Και ποιος σου λέει
πως όταν εξαφανιστείς ΕΣΥ όλα θα συνεχίσουν να υπάρχουν; Είναι η λογική μήπως
που το λέει; Όπως είδες τους παππούδες σου να εξαφανίζονται μέσα στο χώμα και
στη θάλασσα, έτσι και συ μια μέρα θα βρεις το δρόμο για το σπίτι. Ή μήπως είναι
η πίστη; Πως οι πράξεις σου θα γίνουν καρπός και τροφή στα χείλια των ανθρώπων,
και οι λέξεις που προέφερες θα συζητιούνται ίσως και δυο χιλιετίες μετά από τα
στόματά τους. Ποιος θα σε σταματήσει να ζήσεις για πάντα; Ποιος θα σε εμποδίσει
να κάνεις αυτόν τον κόσμο όσο όμορφος ήταν όταν ξεκίνησε όλο αυτό;
Βέβαια
μπορεί να έμοιαζε αφιλόξενος, και συ να μην καταλάβαινες πολλά, και να βάλθηκες
με φωτιά και με τσεκούρι να τον φέρεις στα μέτρα σου. Δεν σου ‘μαθε κανείς πως
μέλι τρέχει από τα χέρια του ξυλοκόπου σαν ιδρώσουν – του ανθρώπου που μόχθησε
για να εξασφαλίσει την επιβίωση. Και ύστερα γίναμε πολλοί και αυτό απαγορεύτηκε.
Όλα τα πράγματα που σε συνδέουν με το παρελθόν σου αργά και σταδιακά
απαγορεύτηκαν· οι
φόνοι, οι έχθρες, οι πόλεμοι. Τώρα έμεινε πια μια ξέχειλη αγάπη, μια ψεύτικη
αποδοχή, και μεγάλα κομμάτια ευθύνης και ενοχής. Είσαι άνθρωπος πια, δεν είσαι
ζώο. Η επιβίωση σου είναι ασφυκτικά εξασφαλισμένη. Η μακροζωία σου είναι θέμα
επιλογής. Όλα πλέον είναι θέμα επιλογής – ή μήπως ανέκαθεν ήταν – και συ κάνεις
τις χειρότερες (έτσι για τη χάρη της επιλογής).
Κάποιοι πάλι πιστεύουν
πως δεν υπάρχει επιλογή πλέον. Πως ότι και να κάνουν είναι βαριά καταδικασμένοι
σε ένα μόνιμο μαρτύριο. Οι πολιτικοί είναι κλέφτες. Μήπως είμαστε κι εμείς; Οι
πολιτικοί είναι ψεύτες. Μήπως δεν είσαι και συ, ένας τίμιος και ειλικρινής κλέφτης
και ψεύτης; Ένας που ζει τρεφόμενος από ιδέες, ένας που επέλεξε να μαζί με το
μυαλό του να οργωθεί και η ψυχή του από το σύστημα και το αλέτρι της εκπαίδευσής
του. Μια αποτελεσματική εκμάθησή του ήτανε και τίποτα άλλο. Ποιος είναι καλός, ποιος
είναι κακός. Ποιος αξίζει να πεθάνει. Ποιες είναι οι νόρμες. Τι θα πει να είσαι
φυσιολογικός. Τι θα πει να μην είσαι. Κυρίως το δεύτερο. Στο τέλος έμαθες να
μην σε νοιάζει. Μπορεί να έμαθες να κρύβεσαι, μπορεί να μην γινότανε
διαφορετικά. Μπορεί πάλι να αφομοιώθηκες, και όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που σε
έκαναν μοναδικό να αποκόπηκαν, σαν τις αιχμηρές αιχμές κάποιου διαμαντιού, που
σμιλεύοντας το φέρνουμε στα μέτρα μας. Γιατί τι έχει μεγαλύτερη αξία αν όχι μια
αγνή και ενθουσιώδης καρδιά, έτοιμη να υπηρετήσει την πατρίδα και, ίσως και,
κατ επέκταση την κοινωνία;…
(to be continued...)
