Νεοευρωπαίοι

Εδώ στο εξωτερικό που βρίσκομαι, καθώς πλησιάζει η περίοδος των διακοπών, όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι μου λένε πως θα πάνε διακοπές Νότια, σε κάποια γειτονική χώρα, όπως στην Βουλγαρία ή την Τουρκία, αλλά ποτέ στην Ελλάδα. Η φυσική τους απάντηση στην φυσική μου ερώτηση είναι: «Γιατί η κατάσταση είναι άσχημη στην Ελλάδα». Σωστό και λάθος. Σωστό μεν, γιατί όντως η κατάσταση είναι τραγική στην Ελλάδα. Λάθος δε, γιατί γνώμη μου είναι, πως αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να επηρεάσει την διαμονή τους σε ένα παραθεριστικό θέρετρο της χώρας μας. Ούτε εμφύλιο έχουμε (ακόμα) ούτε βγήκαν τα μαχαίρια για τους ξένους, αυτούς που φέρνουν λεφτά δηλαδή (για τους άλλους μην σχολιάσω). Θα φάνε το παγωτάκι τους, θα κάνουν την βολτούλα τους δίπλα στη θάλασσα, και ούτε θα νιώσουν πληθωρισμό, κομμένους μισθούς και επιδόματα, κοινωνική ασφάλιση και ομόνοια. Όχι. Ο ταβερνιάρης θα τους χαιρετήσει κανονικότατα, με περισσή καλοσύνη μάλιστα, καθώς δεν θα ναι και τόσο πολλοί που να μην προλαβαίνει να τους εξυπηρετήσει. Και αναρωτιέμαι λοιπόν δικαίως: «Γιατί;»

Μήπως είναι τα Ξένα και τα Εγχώρια Μέσα που δίνουν μια εικόνα κατάρρευσης και κατάλυσης; Μιας εικόνας βρώμικης και άσχημης, θαρρείς βγαλμένη από κάποιο κακό παραμύθι της συνείδησής μας; Μήπως όλο αυτό το μίσος, η διχόνοια και η παράλυση της πρωτύτερης προσωπικότητάς μας ως φιλόξενοι, φιλικοί και πάντα χαρούμενοι γλεντζέδες είναι φτιαχτό; Μήπως κάποιος με το ζόρι προσπαθεί να μας αλλάξει; Να μας κάνει με το στανιό πιο ευρωπαίους, θαρρείς και έτσι θα γίνουμε πιο χαρούμενοι ή πιο καθωσπρέπει;

Τους βλέπω τους καημένους να πηγαίνουν κάθε μέρα στις δουλίτσες τους με το κεφάλι τους σκυφτό, και να χαμογελάνε σε επιφωνήματα χαράς μόνο αν πιούν καμιά μπύρα παραπάνω, στην καλύτερη περίπτωση, ή πάρουν ναρκωτικά, που είναι σαφώς πιο εύκολο να βρεις, καθώς πολλοί δεν θα άντεχαν αλλιώς σε αυτό το κλίμα μιζέριας, χωρίς να νιώσουν μια τεχνητή απελευθέρωση.

Και τώρα τι; Τους αφήνουμε; Και όλα καλά; Και από την χειρότερη κατάσταση ατόμου που θεωρώ πως είναι αυτό που είναι γνωστό ως «Νεοέλληνας» καταλήξουμε να ‘μαστε «Νεοευρωπαίοι»;

Απολυτάρχες

Βλέπω τους πολιτικούς αρχηγούς των μεγάλων κομμάτων να συμπεριφέρονται σαν βεζίρηδες και απολυτάρχες, θαρρείς και η εξουσία που είχανε τόσα χρόνια να κυβερνάνε είναι κληρονομικό τους δικαίωμα και όχι αιρετό τους αξίωμα. Αυτό ακριβώς αποδεικνύουνε με αυτήν την αλαζονική συμπεριφορά τους, που ακόμα και ο πιο αδαής κάτοικος της χώρας κοντεύει να σιχαθεί. Αρένα τους είναι τα τηλεπλατώ των καναλιών που προφανώς και ελέγχουν, δεν νοείται αλλιώς αυτή η συγκάλυψη που τους παρέχουν και τους παρείχαν τόσα χρόνια, δεν πείθουν κανέναν τα ψευτογαυγίσματά τους, στα αφεντικά που τους ταΐζουν, και σαν αντάλλαγμα αυτοί τους καλύπτουν τα νότα. Πόσο καιρό ακόμα καλή νοικοκυρά δεν έχεις το μυαλό να σκεφτείς μόνη σου τι πάει στραβά, και θέλεις κάποιον να σε ταΐζει κουτόχορτο με τη σπάτουλα; Όσο πιο πολύ νομίζεις ότι αγανακτείς, τόσο πιο χαζή γίνεσαι, πιστεύοντας στα παραμύθια και τις ψευτοϊστορίες τους, για χρέη που υπήρχαν και διογκώθηκαν σαν τις κοιλιές και τα προγούλια τους, σαν τις ψευτιές τους που έχουν σκεπάσει κάθε αλήθεια που ποτέ υπήρξε.

Και ύστερα είναι και οι άλλοι οι ψευτοφασίστες της κακιάς ώρας, οι απόλυτοι καραγκιόζηδες τους εθνισμού μας – σαν να μην μας έφταναν αυτοί που είναι πάνω, μασκαρεμένοι με προσωπεία εθνοπατέρων. Δημιούργημα της άρρωστης φαντασίας τους είναι, με τα κανάλια τους και την άγνοια που σπέρνουν ˙ τους έβαλαν με το ζόρι στην βουλή και μετά προσποιούνται πως δεν γνωρίζονται και κάνουν και τους μαλωμένους. Μα αν νομίζουν πως θα με φοβίσουν, θαρρείς και είμαι κάνας φλωράκος χαφιές ρεπόρτερ του τηλεζάπινγκ, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Όχι, κύριοι. Αυτός ο τόπος έζησε αρκετή έχθρα και μίσος, μα όταν έφτασε η στιγμή, ο Έλληνας δεν φοβήθηκε το Θάνατο για την Ελευθερία – γι αυτό είμαστε ακόμη εδώ, να μιλάμε αυτή την τιμημένη γλώσσα, έστω και μόνο για να συλλαβίζουμε ή να καταριόμαστε ο ένας τον άλλο. Αρκετό σκοτάδι και διχόνοια, αλλά από τις φοβέρες σας δεν σκαμπάζουμε – οι παππούδες μας έχουν ακόμα τις καραμπίνες τους στο πατάρι, μην μας αναγκάσετε να τις κατεβάσουμε.

Ούτε τα όπλα είναι η λύση, ο κύκλος του αίματος τελειωμό δεν έχει. Τα κεφάλια των αρχηγών είναι σαν την Λερναία Ύδρα, ένα κόβεις δέκα πετάγονται. Λύση είναι η κατανόηση και η αφύπνιση, όλο το σύστημα τους που είναι εκεί να μας φοβίζει δεν είναι παρά ένα μεγάλο φιδάκι, αν αντί για την ουρά αρχίσουμε να πιέζουμε το κεφάλι, τότε θα αρχίσουν να σέρνονται για να ξεφύγουν, αλλά χωρίς εμάς δεν έχουν πόδια – δεν έχουν τίποτα. Μας υποσχέθηκαν πλούτη και παλάτια, θαρρείς και θα αποκαταστήσουμε ποτέ την δόξα των προγόνων μας κερδίζοντας το παιχνίδι που στήσαμε στο ίδιο μας το σπίτι, ολυμπιακοί αγώνες που μόνο την ομόνοια, την ισότητα και τον οικουμενισμό δεν προάγουν, ο καθένας να προσεύχεται για την χωρούλα του θαρρείς και ο κόσμος θα γίνει πιο όμορφο μέρος αν πάρουμε μια πλάκα χρυσού, ή θα αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι δεν είμαστε τελείως για φτύσιμο.

Και μετά ο έλληνας τρέχει να μαζέψει τα σπασμένα πιάτα, αυτά από το γλέντι που τον καλέσανε για να του πούνε: «Μεγάλε, ωραία φάγαμε, αλλά από δω και πέρα, εσύ πληρώνεις.» Βρε αϊ σικτίρ! Εύχομαι οι εκλογές να μην είναι στημένες, και θέλω να σας δω πως θα μπείτε στη βουλή! Αμάν κάναμε να σας βγάλουμε – με το ζόρι πιέζεστε αλλά όχι και τόσο, εσείς αράζετε στις βιλάρες σας και βλέπετε στην καλωδιακή, τους στρατούς σας από ημι-αποχαυνωμένους φανατικούς, να κραδαίνουν τα καλογυαλισμένα όπλα που αγοράζετε με το μόχθο μας, να μας μαστιγώνουν από πάνω.

Αλλά ξέρω τι χρειάζεται αυτός ο τόπος. Χρειάζεται να δώσουμε ένα μάθημα ιστορίας για άλλη μια φορά, στους βαθιά νυχτωμένους ευρωπαίους και υπερατλαντικούς φίλους μας, που και αυτοί κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου με τα δικά τους τρίλεξα κανάλια. Η ιστορία επαναλαμβάνεται: ή θέλετε εθνοσωτήρα να σας τραβήξει από τα σκατά δίνοντάς σας ελπίδα, ή θέλετε αληθινή, αφυπνιστική δημοκρατία, που δεν την αξίζετε έτσι όπως είστε, αλλά τα παιδιά σας την δικαιούνται στο όνομα των προγόνων μας.