Στιγμές - Στιγμές

Στιγμές - στιγμές κάθομαι ανήμερος
Κοιτώντας το θεριό μου
Μήπως μου φαίνεται βαρύ
Της μοναξιάς το πέτρινο τείχος

Και λησμόνησα να γυρίσω
Σε εκείνα τα φευγάτα μέρη
Κοιτώντας την σκιά μου
Βαδίζω στην Ισημερία.

Είπα να ρήξω κάτω
Κι όλο κοιτάω πίσω
Στο μελλοντικό μου ακρωτήρι
Όλο και πιό μακριά
Ο άνεμος με φέρνει

Χάνω την πίστη στον γνωστό μου εαυτό
Eύθραυστο αναστεναγμό
Τι και αν έχω κάνει σκέψεις
Ακόμα ταξιδεύω
Μαζί με την ακτή
Πηγαίνουν τα όνειρα μου

Συννέφιασε παντού
Βρίσκω τον Νταλκά μου

Αφήνει πίσω του μια γραμμή

Η αγάπη είναι αγάπη και αν ένα πράγμα έμαθα,

το να αγαπάς είναι κάτι σαν σκόνη.

Είναι εκεί

το θες

είτε όχι,

δεν έχει χρησιμότητα

καμιά.

Μόνο που φορές-φορές δύσπνοια σου φέρνει

Και βήχεις

Και έβηξες

Απεγνωσμένα τα σημάδια της μια μέρα έψαχνες να βρεις,

πέρα από αυτά που έχει αφήσει στην ψυχή σου

και δεν την βλέπεις

δεν είδες τίποτα

Μα άσε τον χρόνο επιτέλους να κυλήσει

μια μέρα θα την καταλάβεις μου είπες

Τώρα κοιτώ το σκονισμένο έπιπλο της τηλεόρασης

Μπορώ να περάσω το δάχτυλό μου από πάνω.

Αφήνει πίσω του μια γραμμή

Δεν καταλαβαίνεις τι αξίζεις

Πιστεύω πως ένας από τους λόγους που το κράτος μας είναι σκατά, είναι ο εξής. Δεν καταλαβαίνεις τι αξίζεις. Δεν έχεις μάθει να πιστεύεις στην αξία σου. Θεωρείς μεν ότι αξίζεις παραπάνω από αυτά που σου δίνουν, αλλά δεν το πιστεύεις ολόκαρδα. Κατά μια έννοια θεωρείς ότι είσαι άξιος της μοίρας σου, πως είσαι ο κύριος υπαίτιος της σκατένιας κατάστασης της χώρας μας. Και όσο και αν αυτό είναι σωστό εν μέρει, για τις προηγούμενες γενιές κυρίως, νομίζω πως δεν είναι αποδεκτό για έναν νέο, ευτυχώς.

Πιστεύω πως είναι διαφορετικό πράγμα να είσαι ευτυχισμένος με αυτά τα λίγα που σου δίνονται και επειδή έχει καλό καιρό, να σαι ολιγαρκής δηλαδή, και διαφορετικό πράγμα να ονειρεύεσαι ένα καλύτερο αύριο και να πιστεύεις ότι το όνειρο σου, όχι μόνο είναι ρεαλιστικό, αλλά και θα ‘πρεπε να ναι αυτοεπιβαλλόμενο, γιατί αλλιώς είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Εγώ βλέπω τι αξίζει ο κόσμος. Βλέπω τι αξίζεις. Βλέπω ανθρώπους μεροκαματιάρηδες, βλέπω επιχειρηματίες μες το άγχος, βλέπω μετανάστες, να δουλεύουνε, να μοχθούνε, να είναι εργατικοί και σαν ανταπόδοση το κράτος να τους σερβίρει ένα πιάτο σκατά και να λένε και ‘ευχαριστώ τον θεό γι αυτό’. Είμαι σίγουρος ότι η εκκλησία θα είναι περήφανη γι αυτό το τελευταίο. Εγώ δεν είμαι όμως.

Μετά βλέπω να μαλώνουμε μεταξύ μας για το ποιος είναι πιο βολεμένος και ποιος θα ‘πρεπε να ναι περισσότερο, σαν μπάσταρδες γάτες, που βγάζουμε τα νύχια μας για το ψαροκόκαλο που μας πέταξε ένας χοντρός πολιτικός στην ταβέρνα. Τον βλέπουμε να σκίζει το κρέας με τα δόντια του και μείς καθόμαστε.

Είναι θράσος που βγαίνουν, όχι στους δρόμους, έχω την αίσθηση ότι δεν βγαίνουν πια στους δρόμους, αλλά στην τηλεόραση. Είναι θράσος που μετά απ’ όλα αυτά ζητάνε την ψήφο μας οι ίδιοι άνθρωποι, που αποδείχτηκε πως την άξιζαν λιγότερο από τον οποιοδήποτε. Αλλά φαίνεται πως είμαστε δεδομένοι, Η ψήφος μας είναι δεδομένη. Σαν πατσαβούρα γκόμενα που γυρνάμε σε αυτόν που μας κακομεταχειρίζεται και μας γαμάει.

Υ.Γ. : Το παρόν κείμενο γράφτηκε αρκετούς μήνες πρίν. Δυστυχώς όμως κάποια πράγματα δεν παύουν ποτέ να είναι επίκαιρα...